بررسی مقایسه‏ای رشد و بقاء جمعیت‏های آرتمیای ترکیه و ایران در شرایط آزمایشگاهی

آرتمیا (artemia) یا میگوی آب شور سخت پوست کوچکی است که به صورت طبیعی در دریاچه‏ها و تالاب‏های شور یافت می‏شوند. این جنس دارای گونه‏ها و جمعیت‏های متنوعی است که از نظر ویژگی‏های فنوتیپی و ژنتیکی تفاوت‏هایی را از هم نشان می‏دهند. ویژگی‏های برخی از جمعیت‏های جدید تاکنون مطالعه نشده است. با توجه به اینکه ویژگی‏های جمعیت‏های آرتمیای ترکیه تاکنون مورد بررسی قرار نگرفته است، در این تحقیق سعی شد مقادیر رشد و بقاء 6 جمعیت آرتمیای بکرزا از ترکیه و 5 جمعیت از ایران در محیط های پرورشی یکسان مورد ارزیابی و مقایسه قرار گیرد. آرتمیاها در شرایط آزمایشگاهی در شوری 80 گرم در لیتر به مدت15روز پرورش داده شدند. غذادهی طبق جدول استاندارد و با ترکیبی از جلبک تک‏سلولی dunaliella tertiolecta و مخمر غنی‏شده با اسیدهای چرب انجام شد. میزان بقاء و رشد در روزهای 3، 7، 11 و 15 پرورش اندازه‏گیری شد. این تحقیق نشان داد که تفاوت زیادی از نظر پارامترهای فوق بین جمعیت‏های تحت مطالعه وجود دارد. بیشترین بقاء در روز 15 مربوط به zanbil (82%) و کمترین آن مربوط به camalti (51%) مشاهد شد. هرچند، آنالیز داده‏های حاصل نشان داد که جمعیت‏های مورد مطالعه از نظر بقاء اختلاف معنی‏داری با یکدیگر نداشتند (05/0>p). از نظر طول کلی جمعیت a. urmiana به‏عنوان بزرگ‏ترین آرتمیا (61/1±93/8) و جمعیت qom به‏عنوان کوچک‏ترین آرتمیا (95/0±8/6) در این تحقیق شناسایی شد (p